Azad was de naam van Lila Magnin’s over­groot­moe­der. Maar het woord bete­kent ook ​“vrij”. In deze solo ver­kent Lila de com­plexi­teit van vrou­we­lijk­heid in een wereld die deze niet altijd begrijpt. Dit lichaam dat vaak wordt weer­ge­ge­ven als een zwaar­te, kan het niet juist een bron van kracht zijn? Of ligt vrij­heid mis­schien bui­ten het fysie­ke lichaam? Daar tus­sen­in, tus­sen man­ne­lijk en vrou­we­lijk, waar din­gen wazig zijn, en min­der mak­ke­lijk te categoriseren? 

Azad ver­beeldt een zeer per­soon­lij­ke lichaams­taal die van de ene vorm naar de ande­re ver­loopt, van de ene ener­gie naar de ande­re, van de ene staat naar de ande­re. Van vog­uing tot break­dan­ce, van Bharata Natyam tot hip­hop, van stand-up tot straat­show, van ernst tot licht­heid. Het is een men­se­lijk ver­haal, voor­bij gender.