Residencies

• 11.01 > 07.02.2021

De ultie­me les van het Darwinisme is dat de natuur knut­selt en impro­vi­seert. Er is geen Evolutie: cata­stro­fes en ver­bro­ken even­wich­ten zijn onder­deel van de natuur­ge­schie­de­nis; op ontel­ba­re momen­ten in het ver­le­den had het leven een vol­le­dig ande­re rich­ting kun­nen nemen. (Slavoj Žižek)

Voor de voor­stel­ling MANNAHATTA trans­for­meert the­a­ter­ma­ker Renée Goethijn — samen met sce­no­graaf Stefan Jakiela — de scè­ne in een magisch-rea­lis­tisch en arti­fi­ci­eel natuur­ta­fe­reel. Drie figu­ren, voor wie de natuur­lij­ke wereld slechts een vage her­in­ne­ring is, zijn over­ge­le­verd aan elkaar. Maar hoe rea­ge­ren ze wan­neer dat bizar­re land­schap aan een absur­de rebel­lie begint? Hoe gaan ze om met het gevoel van ont­heem­ding en ver­vreem­ding wan­neer hun ver­trouw­de omge­ving plots onvoor­spel­baar handelt? 

MANNAHATTA is een voor­stel­ling die balan­ceert tus­sen the­a­ter, per­for­man­ce en beel­dend werk, waar­in Renée Goethijn op zoek gaat naar de ver­ban­den tus­sen kli­ma­to­lo­gi­sche ver­an­de­rin­gen, tech­no­lo­gi­sche voor­uit­gang en toe­ris­me. Ze plaatst de spe­lers in een tege­lijk nos­tal­gi­sche, futu­ris­ti­sche en uto­pi­sche wereld, waar­bij de gren­zen tus­sen natuur en tech­no­lo­gie ver­vaagd zijn. MANNAHATTA toont op die manier een land­schap dat danst op de ruï­nes van de wereld zoals we hem ken­nen en onze zeker­he­den en per­cep­ties uit­daagt. Een land­schap waar­in de mens wor­stelt met het ver­lies van zijn natuur­lij­ke omge­ving in het licht van zijn eigen ein­di­ge levens­duur. Een land­schap dat de mens uit­ein­de­lijk mis­schien wel hele­maal opslokt.