We woon­den in een soort kel­der met een raam op oog­hoog­te. Buiten het raam was er een klei­ne tuin. Heel klein eigen­lijk. Vijf ker­sen­bo­men, wat fram­bo­zen, appel­bes­sen en aard­bei­en. Voor mij was het een gro­te magi­sche wereld. Ik keek er voor­al ​‘s nachts naar. Dan sliep ik met de gor­dij­nen open omdat ik bang was voor het don­ker. De tuin werd begrensd door een hou­ten hek dat vaak instort­te. Ik schaam­de me dat ons hek altijd instort­te. Ik schaam­de me dat van alle hou­ten hui­zen ons huis het lelijk­ste was. En dat we in een kel­der woon­den. Mijn kin­der­we­reld werd gesloopt om plaats te maken voor een luxu­eus beton­nen mon­ster. Maar het arme gam­me­le huis staat er nog steeds, als een vlek van schaam­te op de eli­tai­re omgeving.

In I for­got tac­kelt Oxana Sankova de pijn van haar jeugd én het den­ken eraan. De plek waar ze is van weg­ge­lo­pen, de plek waar ze zich altijd heeft geschaamd, de plek die ze nooit aan iemand heeft laten zien: ze droomt er bij­na elke nacht over. Hoewel ze haar huis altijd heeft gehaat, voel­de ze zich gebro­ken toen alles erom­heen werd ver­nield. De gebo­gen hou­ten wereld. De klei­ne bin­nen­plaat­sen. De gehei­me hoe­ken en de gaten in de hekken.