Er is een foto­ar­chief dat de wil­le­keu­ri­ge gebeur­te­nis­sen docu­men­teert die plaats­vin­den op een spe­ci­fie­ke loca­tie in Teheran. De col­lec­tie bestaat uit arbi­trai­re beel­den die ons een cho­re­o­gra­fie tonen van ano­nie­me figu­ren die voor­bij­gaan, samen­ko­men, zich ver­plaat­sen en bewe­gen met de poor­ten van de Universiteit van Teheran, van­af de peri­o­de vóór de revo­lu­tie van 1979 tot op de dag van vandaag.

De inspi­ra­tie voor dit werk komt ook voort uit de tra­di­ti­o­ne­le Perzische prak­tijk van Pard-e-Khani, een vorm van sto­ry­tel­ling die meest­al wordt uit­ge­voerd op straat, op plei­nen en in kof­fie­hui­zen. Deze ver­tel­lers nemen plaats naast een groot, han­gend schil­de­rij en ont­hul­len aan het publiek de ver­bor­gen ver­ha­len in elke hoek van het beeld. Welke spo­ren laten sub­tie­le soci­a­le han­de­lin­gen, de geschie­de­nis, de stu­den­ten­be­we­gin­gen en ande­re ont­moe­tin­gen ach­ter in de infra­struc­tuur van deze open­ba­re ruimte?

Geleid door een reeks instruc­ties over hoe de poor­ten te bena­de­ren, cre­ëert de per­for­mer een vloei­en­de ruim­te tus­sen het publiek en het beeld — een ruim­te voor de onge­schre­ven ver­ha­len van de men­sen die altijd de hoofd­rol­spe­lers zijn in het epos van een stad.