Residenties

• 29.09 > 03.10.2025

DRAMA is een acht uur durend, groot­scha­lig per­for­man­ce-pro­ject van Micha Goldberg en Rosie Sommers, gemaakt voor de whi­te cube. Geen loca­tie­voor­stel­ling, geen per­for­man­ce-tus­sen­door­tje in het muse­um — maar een radi­ca­le bevra­ging van wat het bete­kent om te spe­len, te kij­ken, te con­ser­ve­ren en te voe­len in een ruim­te die zich door­gaans bui­ten de tijd denkt. DRAMA trekt het the­a­ter uit de black box en brengt het, lij­fe­lijk en emo­ti­o­neel gela­den, in de whi­te cube.

Na de bru­ta­le gro­te zaal­voor­stel­ling GERMAN STAATSTHEATER, gemaakt voor de black box, nemen Goldberg en Sommers nu het muse­um als insti­tu­ti­o­ne­le en dra­ma­tur­gi­sche ruim­te onder han­den. Niet om the­a­ter ​‘in’ het muse­um te spe­len, maar om bei­de sys­te­men tegen elkaar uit te spe­len. DRAMA onder­zoekt hoe het vluch­ti­ge en emo­ti­o­ne­le karak­ter van the­a­ter zich ver­houdt tot de con­ser­ve­ren­de, con­tem­pla­tie­ve tijd van het muse­um. Wat gebeurt er als de ​‘event time’ van the­a­ter begint te lek­ken in de ​‘exhi­bi­ti­on time’ van de beel­den­de kunst? Daarmee stel­len ze ook de heden­daag­se hype in vraag om per­for­man­ce in te zet­ten om de whi­te cube op te fleu­ren voor de steeds meer naar immersie snak­ken­de bezoe­kers­cul­tuur van heden­daag­se musea en kunstbiennales.

Wij hou­den van dra­ma. We hou­den ervan om con­fron­ta­ties te bekij­ken, er ruim­te voor te cre­ë­ren en ze dicht bij men­sen te bren­gen. Zowel Micha als Rosie komen uit een per­for­man­ce­ge­rich­te prak­tijk. We heb­ben opge­tre­den dicht bij men­sen, in bars, op fes­ti­vals en in ten­toon­stel­lin­gen. We hou­den van ster­ke emo­ties. We hou­den van de kracht van het the­a­tra­le dra­ma, van hoe the­a­ter men­sen het dra­ma kan laten voe­len van incest, van moord, van een breuk, van zelf­moord, van poli­tiek, van de samen­le­ving, van insti­tu­ties, van rod­del. We hou­den van het inten­se emo­ti­o­ne­le werk van het the­a­ter. We wil­len deze emo­ties van bin­nen­uit betre­den en ver­beel­den, ze dicht­bij bren­gen en zo een mee­sle­pen­de erva­ring maken voor onze ​‘getui­gen’ (bezoe­kers).

Dit pro­ject is even­zeer een tem­po­re­le als een ruim­te­lij­ke uit­da­ging. De struc­tuur van het tra­di­ti­o­ne­le the­a­ter is geba­seerd op archi­tec­tuur: begin, mid­den, ein­de. Het is line­air, omlijst, ein­dig. De tem­po­ra­li­teit van het muse­um daar­en­te­gen is open, asyn­chroon, con­ti­nu. We vra­gen ons af of de die­pe emo­ties van het reper­toi­re­the­a­ter zoals ver­driet, exta­se, woe­de en cathar­sis nog kun­nen bestaan in een ruim­te zon­der vast begin of ein­de. Wanneer het publiek vrij is om in en uit te lopen, om te blij­ven of te ver­trek­ken, ver­liest het dra­ma dan zijn kracht? Of ver­an­dert het in iets anders — iets meer omge­vends, mys­te­ri­eus, mee­sle­pend, zin­tuig­lijk, wer­ke­lij­ker, eigentijdser?