Residenties

• 12.03 > 22.03.2025

Beurette* / En peau de pêche is een land­schap van spo­ren, her­in­ne­rin­gen, gedach­ten, die samen een rit­misch gedicht vor­men; een aty­pisch lied over door­streept wor­den en jezelf door­stre­pen, over wis­sen wat was en was­sen wat is, over het ver­drin­gen van opdrin­ge­ri­ge gedach­ten, gif­ti­ge din­gen, over lit­te­kens, won­den en bac­te­ri­ën die we mee­dra­gen. Twee bac­te­ri­ën dwa­len over het land­schap van een huid. Ze lezen de tekens die erin ach­ter­ble­ven en ver­tel­len wat onder­huids plaatsvond.

Vanuit een zach­te omge­ving brengt Dounia — samen met een prach­tig team — een intie­me, speel­se, kleur­rij­ke relaxed per­for­man­ce, die wil ont-wik­ke­len wat inge­wik­keld werd.

*Dounia kiest ervoor zich de term Beurette die een zowel racis­ti­sche als sexis­ti­sche lading heeft, eigen te maken. Beur, of rebeu, is een infor­me­le racis­ti­sche term in het Frans om in Europa gebo­ren men­sen aan te dui­den wier ouders of groot­ou­ders immi­gran­ten uit de Maghreb zijn. De term voor een vrou­we­lij­ke beur is een beu­ret­te. De term heeft een sexis­ti­sche en ver­ne­de­ren­de con­no­ta­tie, in het bij­zon­der van­we­ge de feti­sjering van Noord-Afrikaanse vrou­wen. Jarenlang was de ras­sen­ca­te­go­rie beu­ret­te in Frankrijk het popu­lairst op pornosites.

**Peau de pêche ver­wijst naar een trai­nings­broek die een tijd­je popu­lair was bij Noord Afrikaanse jon­gens in Frankrijk en België.

(ARTSTIEKE) TALEN & TOEGANKELIJKHEID

“HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meest­al altijd.”
Hanna Zaouad — NEOHUMAIN

Deze per­for­man­ce is voor ver­schil­len­de men­sen met ver­schil­len­de noden op ver­schil­len­de momen­ten talig ver­staan­baar. Sommige pas­sa­ges mogen eer­der gevoeld of erva­ren wor­den dan begrepen.

Bij momen­ten wordt er enkel in Vlaamse geba­ren­taal gespro­ken, soms via muziek, beel­den, gespro­ken taal, dan weer via leven­di­ge geschre­ven taal. Om de inti­mi­teit en poë­zie van elk van deze talen ruim­te te geven, kie­zen we ervoor niet alles let­ter­lijk en simul­taan te ver­ta­len, en toch het domi­nan­te per­spec­tief niet voor te laten gaan. Zowel de gespro­ken als de geschre­ven taal zijn in het Nederlands.

Dit werk gaat over psy­chi­sche kwets­baar­heid en wil zowel voor publiek als voor het betrok­ken team een vei­li­ge, flexi­be­le plek vor­men. De voor­stel­ling wordt een moment­op­na­me in een pro­ces dat ver­der loopt. We delen een moment delen dat trouw aan zich­zelf en met lief­de gemaakt, dat wil gedeeld wor­den. Aangezien zorg cen­traal staat wil­len we niet beant­woor­den aan de dwin­gen­de pro­duc­tie logi­ca die vele men­sen al uit­sloot of opbrand­de, artis­tie­ke intu­ï­tie ombuigt tot oplos­sings­ge­richt den­ken en zo de ziel van het werk ver­trap­pelt. De duur of vorm van het werk kan dus afwij­ken van de regu­lie­re affe avond­vul­len­de voorstelling.

Dit pro­ject wil zo toe­gan­ke­lijk moge­lijk zijn. We gaan op zoek naar de intie­me, open opstel­ling die deze gevoe­li­ge inhoud vraagt. Publiek kan bin­nen en bui­ten lopen, geluid maken of bewe­gen wordt niet ont­moe­digd. Er zijn mede­wer­kers aan­spreek­baar en er zijn rus­t­ruim­tes voor wie wil ont­prik­ke­len. We kie­zen voor rol­stoel­toe­gan­ke­lij­ke zalen en loca­ties en wer­ken samen met een geba­ren­tolk. Harde gelui­den of fel licht wor­den aan­ge­kon­digd, moch­ten ze plaats­vin­den. Via de web­si­tes van de ver­schil­len­de loca­ties zal ​‘een relaxed pack’ komen met het ver­loop en de exac­te duur van de voor­stel­ling en foto’s van zowel het the­a­ter, de voor­stel­ling, als de spe­lers. Er zijn trig­ger- en con­tent-warnings te vin­den, en infor­ma­tie over de rou­te en toe­gan­ke­lijk­heid zoals een weg­be­schrij­ving en wel­ke hulp­mid­de­len beschik­baar zijn. Deze is momen­teel nog in de maak aan­ge­zien het cre­a­tie­pro­ces nog loopt.