Milø Slayers (Brussel °1993) is dan­ser en cho­re­o­graaf, met bij­ko­men­de inte­res­ses in foto­gra­fie, poë­zie, muziek, stop-moti­on ani­ma­tie en de orga­ni­sa­tie van cul­tu­re­le evenementen. 

Zijn artis­tie­ke prak­tijk begon in 2014 toen hij het Brusselse dans­ge­zel­schap Slayers mede opricht­te, goed voor hip­hop­batt­les en voor eigen dans­cre­a­ties zoals Cyborg’s Quest (2015).

Ondertussen, in 2015, begon Milø zijn heden­daag­se dans­op­lei­ding aan L’Institut Supérieure des Arts en des Choréographies (ISAC) bin­nen de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Bij het afron­den van zijn mas­ter­op­lei­ding in 2020 richt­te hij zich op de prak­tijk van het lichaam, waar­bij hij de ruim­te tus­sen de cho­re­o­gra­fi­sche kunst en de beel­den­de kunst in vraag stelde. 

Als zijn pro­fes­si­o­ne­le debuut cre­ëer­de Milø Monstrare/​Monere (2021, STUK), een solo rond het veel­zij­di­ge the­ma ​‘mon­stro­si­teit’ en de sub­tie­le gren­zen tus­sen mens en machine/​dier/​natuur. Daarna cho­re­o­gra­feer­de hij de groeps­voor­stel­ling DEMONstratio (2023, Charleroi dan­se), geïn­spi­reerd op Malevitch’ schil­de­rij Black Square (1915) en de racis­ti­sche inscrip­tie die onder de verf werd ontdekt. 

Momenteel werkt Milø aan (dys)CORPUS, een onder­zoek naar alle moge­lijk­he­den van het lichaam en hoe we het pre­sen­te­ren, ver voor­bij de nor­ma­li­teit. Milø onder­zoekt de ver­schil­len­de delen en bewe­gin­gen van het lichaam die we gewoon­lijk nege­ren, even­als de rela­tie tot het lichaam om moge­lij­ke rela­ties te zien met het micro-orga­nis­me, de impact van tech­no­lo­gie zoals het scherm en han­di­caps als een manier om opnieuw ver­bin­ding te maken met wat het diep­ste is.

Milø’s artis­tie­ke prak­tijk com­bi­neert meer­de­re invloeds­fe­ren uit ver­schil­len­de kunst­vor­men. In zijn werk is hij sterk beïn­vloed door ​‘mon­stro­si­teit’ en het abstra­he­ren van ​‘het lichaam’, het bevra­gen van binai­re tegen­stel­lin­gen (zoals de wes­ter­se schei­ding tus­sen spi­ri­tu­eel rati­o­na­lis­me en licha­me­lij­ke intu­ï­tie) en de invloed van het vir­tu­e­le op onze per­cep­tie van identiteit.

Daarnaast was Milø mede­op­rich­ter en cura­tor van het mul­ti­dis­ci­pli­nai­re fes­ti­val Abstraho (2017−2021) in samen­wer­king met Bronks, Decoratelier en Kunstenfestivaldesarts. Tegenwoordig is hij actief betrok­ken bij de orga­ni­sa­tie van ​‘Fancy Legs’ en ​‘Theroom’, waar­mee hij de gren­zen tus­sen alter­na­tie­ve ste­de­lij­ke cir­cuits en het main­stream podi­um­kun­sten­veld pro­beert te slechten.

Naast zijn eigen cho­re­o­gra­fisch werk danst hij ook in wer­ken van ande­re cho­re­o­gra­fen, zoals Coloured Swan 3: Harriets Remix van Moya Michael (Selection Theatre Festival 2021) en L’arbre qui cachait la forêt van Sophie Sénécaut.