Residenties

• 08.07 > 19.07.2024
• 17.06 > 29.06.2024
• 06.11 > 25.11.2023

com­mu­ni­ca­tie door mid­del van geluid is een vast mid­del­punt van onder­zoek en ik expe­ri­men­teer nog steeds met hoe ik voca­le expres­sie en geluid in onder­lin­ge afhan­ke­lijk­heid kan gebrui­ken, waar­bij ik bei­de behan­del als com­po­si­to­ri­sche ele­men­ten van een ver­want weef­sel. samen met een musi­cus, kun­ste­naars en men­sen met een beper­king wer­ken we ​‘soni­sche trans­po­si­ties’ uit, of ver­ta­lin­gen in geluid en geba­ren van emo­ti­o­ne­le, zin­tuig­lij­ke en men­ta­le toe­stan­den die wor­den erva­ren door men­sen met men­ta­le one­ven­wich­tig­he­den zoals het autis­me­s­pec­trum, maar ook van de die­ren- en plan­ten­we­reld; ik denk hier­bij aan de com­plexe gesprek­ken van soor­ten en hele eco­sys­te­men via mycor­r­hi­za­le net­wer­ken, aan zin­tuig­lij­ke manie­ren van ver­bin­den en aan zwerm­ge­drag. is het moge­lijk om dich­ter bij een ande­re manier van waar­ne­men te komen? wat hoort een vogel? kan een boom een ver­bin­ding voe­len met omrin­gen­de plan­ten via zijn wor­tels? hoe breng je ver­bin­ding tot stand?

ik wil het spoor van neu­ro­ty­pisch den­ken ver­la­ten en me onder­dom­pe­len in een ander soort con­tact: ​“het is niet line­air. het is vloei­end en flexi­bel, een soort pri­vé wiki­pe­dia die ik voort­du­rend aan het her­zien en bewer­ken ben, maar in plaats van woor­den is alles geschre­ven in mijn eigen zich steeds ont­wik­ke­len­de taal van hië­ro­glie­fen vol hyper­links naar ver­wan­te en vaak irre­le­van­te gedach­ten… ik ben abso­luut niet in staat om één gedach­te te heb­ben zon­der dat er min­stens nog hon­derd met me mee­gaan…” is hoe de autis­ti­sche komiek han­nah gads­by haar gedach­te­gang beschrijft. nao­ki higas­hi­da, een jon­ge autist met beperk­te ver­ba­le com­mu­ni­ca­tie­vaar­dig­he­den, beschrijft met behulp van gefa­ci­li­teer­de com­mu­ni­ca­tie en zijn moe­der hoe hij denkt: ​“om mezelf ver­staan­baar te maken, is het als­of ik in een onbe­ken­de vreem­de taal moet spre­ken, elke minuut van de dag… waar we eigen­lijk naar kij­ken is de stem van de ander. als we ons vol­le­dig con­cen­tre­ren op wat je zegt, valt ons gezichts­ver­mo­gen een beet­je weg…”.

deze ver­schil­len­de manie­ren van per­cep­tie dra­gen opmer­ke­lij­ke kwa­li­tei­ten, talen­ten en gevoe­lig­he­den in zich die aan­dacht ver­die­nen en ons kun­nen hel­pen om even­wicht, gemak en ple­zier te vin­den in het leven in bena­de­rin­gen. mijn eigen beper­kin­gen en die van ande­ren en de com­mu­ni­ca­tie die daar­mee samen­hangt, even­als het dich­ter bij de natuur komen die me omringt, inspi­re­ren me om ande­re ver­ha­len te beden­ken dan de domi­nan­te, per­fec­ti­o­nis­ti­sche, op effi­ci­ën­tie gerich­te ver­ha­len. in het licht van het mas­sa­le uit­ster­ven van soor­ten, de opwar­ming van de aar­de en de ver­spil­ling van hulp­bron­nen, voel ik een die­pe drang om kat­ten, her­ten, vogels, egels, bomen, bloe­men, wor­men te obser­ve­ren. om een glimp op te van­gen van hun wereld, moet ik mijn zin­tui­gen ope­nen, mijn per­spec­tief poreus laten wor­den, plaats maken voor iets onbe­kends. kun­nen we een dier of plant bena­de­ren, om elkaar te voe­len, als een alter­na­tief en een ver­rij­king voor ons mens­ge­rich­te gezichtspunt?