Residenties

• 21.10 > 01.11.2024
• 25.03 > 29.03.2024
• 11.03 > 16.03.2024
• 19.02 > 24.02.2024
• 13.11 > 25.11.2023

Kunstenaar en cho­re­o­gra­fe Lydia McGlinchey zet haar sce­no­gra­fisch ster­ke per­for­man­ces voort met een nieu­we avond­vul­len­de pro­duc­tie: MadDoG. Choreografie, sym­bo­li­sche objec­ten, dia­lo­gen, en spe­ci­aal voor de per­for­man­ce gecom­po­neer­de muziek wor­den bin­nen een decor van groot­scha­li­ge kant­klos­wer­ken met elkaar ver­we­ven. Het resul­taat is een voor­stel­ling vol frictie.

Het werk beli­chaamt een maat­schap­pij waar­in beel­den van mas­sa­moord, ein­de­loos oppop­pen­de adver­ten­ties, foto’s van gepho­to­shop­te vrou­wen op luxu­eu­ze jach­ten, en weten­schap­pe­lij­ke rap­por­ten over de desa­streu­ze gevol­gen van kli­maat­ver­an­de­ring elkaar in snel­tem­po opvol­gen. MadDoG kruipt in de huid van een honds­dol­le gedaan­te om de con­fron­ta­tie met dit ver­ont­rus­ten­de samen­spel van gevoe­lens aan te gaan. Het werk jaagt geen har­mo­nie na, maar ver­stoort die juist door het attrac­tie­ve met het drei­gen­de te ver­bin­den. MadDoG ver­zet zich tegen elke vorm van zowel uto­pisch als ook nihi­lis­tisch denken.

McGlinchey laat zich lei­den door de ​‘knoop’, een sym­bool uit de bar­baar­se (in tegen­stel­ling tot de Grieks-Romeinse) ico­no­gra­fie. In de Westerse his­to­rie met wor­tels in de bar­baar­se ritu­e­len en sym­bo­len staat de knoop voor onder­lin­ge ver­bon­den­heid. Deze krijgt in MadDoG mate­ri­ë­le vorm met behulp van kant­klos­wer­ken. Ook con­cep­tu­eel-com­po­si­ti­o­neel gespro­ken is de knoop een belang­rijk uit­gangs­punt. Middels de knoop bena­drukt het werk ver­bon­den­heid, maar niet als ​‘opti­mis­me’: ​‘eve­ry­thing will not be alright’; zui­ver­heid bestaat niet. McGlinchey bena­dert de ver­bon­den­heid van de knoop van­uit de wreed­heid van de alle­daag­se rea­li­teit. Het fraaie is onlos­ma­ke­lijk ver­bon­den met wreed­heid; elk beet­je ellen­de heeft gevol­gen voor het hier en nu, ook al speelt het zich niet hier en nu af. Dramaturgisch ont­vouwt de voor­stel­ling zich als een steeds meer ver­stren­gel­de knoop. Toch is MadDoG alles­zins geen ​‘dysto­pia’.

MadDoG put inspi­ra­tie uit het goti­sche gen­re. Gefascineerd door het onder­mij­nen van de ​‘authen­tie­ke’ zelf, bena­dert ​‘the gothic’ de mens als een locus van ver­dor­ven­heid en ver­val; waar onge­tem­de ver­lan­gens de kop op blij­ven ste­ken. De per­for­mers stre­ven ernaar om gede­con­tex­tu­a­li­seer­de, een­drach­ti­ge (‘door­snee’) opper­vlak­ken te wor­den, en zoe­ken ver­vul­ling door de kunst­ma­tig­heid van het lichaam te bena­druk­ken. MadDoG ver­taalt het goti­sche door mid­del van ruwe, frag­men­ta­ri­sche en ver­wron­gen tek­sten, weef­sels, bewe­gin­gen en sounds­ca­pes. Het werk hoopt een gevoel van wat McGlinchey ​‘sublie­me hor­ror’ noemt, op te roe­pen. Sublieme hor­ror is de ont­krach­ting van het roman­ti­sche dat vaak met het sublie­me geas­so­ci­eerd wordt. De ​‘gothi­ci­fi­ca­ti­on’ van het sublie­me moet zowel ver­won­de­ring als angst opwekken.

Kantklossen is een tech­niek die terug­gaat op alou­de knoop-metho­den, gebruikt bij het maken van (vis)netten. De kun­ste­naar heeft samen met tex­tiel­ont­werp­ster Elena Vloeberghen en het Textielmuseum in Kortrijk ver­schil­len­de groot­scha­li­ge kant­klos­wer­ken ont­wik­keld. Het kno­pen is dus onder­deel van het toneel.

Door exis­ten­ti­ë­le vra­gen te stel­len over de insta­bie­le iden­ti­teit van het altijd-ster­fe­lij­ke sub­ject, legt MadDoG de nadruk op de onvoor­zien­ba­re krach­ten die con­ti­nu op ons inwer­ken. Er is geen weg terug. Er is geen ​‘ware’, ​‘vrij­ge­maak­te’ zelf die, mits ze maar hard genoeg werkt, weet wie ze is. We wor­den bela­zerd waar we bij staan. We bevin­den ons in een wereld die we niet zelf heb­ben gebouwd. Desalniettemin: deze ​‘nep­heid’ heeft zeer con­cre­te, mate­ri­ë­le gevol­gen. Wanneer digi­ta­le influ­en­cers een nieu­we fic­tie de wereld in hel­pen, heb­ben ze wel dege­lijk con­cre­te impact. Het digi­taal gepro­du­ceer­de beeld is een vorm van ver­raad, maar een die niet gene­geerd kan wor­den. Geïnspireerd door de weer­ga­ve van ​‘hyper­re­a­lis­ti­sche’ vrou­wen door de mas­sa­me­dia, ensce­neert MadDoG extreem the­a­tra­le vrou­we­lij­ke figu­ren die afo­ris­ti­sche dia­lo­gen vol tegen­strij­dig­he­den bezi­gen. Communicatie lijkt ner­gens toe te lei­den, en toch laat MadDoG ons ach­ter met het unheim­li­che gevoel getui­ge te zijn geweest van ​‘gebeur­te­nis­sen’. Zonder dui­de­lijk begin, mid­den en eind is onder­bre­king essentieel.

MadDoG knoopt hoog en laag samen. Wanneer is de ​‘bim­bo’ de ​‘pro­feet’, en vice ver­sa? Is de hond je the­ra­peut? In McGlinchey’s werk gaan bloei en ver­val hand in hand: ver­hef­fing wordt alleen bereikt door degra­da­tie. Het werk com­bi­neert hand­ge­maak­te en mas­saal gepro­du­ceer­de objec­ten. Ook hier zoekt de kun­ste­na­res naar dat wat niet samen behoort te gaan: arbeids­in­ten­sie­ve weef­sels staan naast Ikea-gour­met­stel­len. McGlinchey ont­vouwt de appa­ra­tus van het the­a­ter als een plek waar toe­gan­ke­lijk­heid en ont­van­ke­lijk­heid altijd in vraag gesteld (moe­ten) wor­den. MadDoG trans­for­meert de zaal in een sublie­me erva­ring van een ver­ont­rus­tend heden.