Residenties

• 18.04 > 29.04.2022
• 20.09 > 01.10.2021

Een alwe­ten­de Spin en een opko­men­de Artificiële Intelligentie ont­moe­ten mekaar in deze nieu­we voor­stel­ling van Oona Libens. Ze gaan met mekaar in gesprek over de geschie­de­nis van het weven en de toe­komst van de digi­ta­le tech­no­lo­gie. Tijdens hun dia­loog wordt een web van con­nec­ties en per­spec­tie­ven gesponnen.

Spindle ver­trekt van­uit de link tus­sen deze twee schijn­baar tegen­over­ge­stel­de tech­no­lo­gie­ën. Ponskaarten die tij­dens de indu­stri­a­li­sa­tie het weven moesten effec­ti­vi­se­ren, vorm­den de inspi­ra­tie en basis voor de vroeg­ste pro­gram­meer­ba­re com­pu­ters. Een weef­sel is net zo goed een dra­ger van nul­le­tjes en een­tjes en zo is weven in prin­ci­pe de eer­ste binai­re technologie.

Zoals in de wer­ke­lijk­heid pro­beert de AI in de voor­stel­ling het hele wereld­ge­beu­ren in data te gie­ten en via die infor­ma­tie de toe­komst te voor­spel­len. Terwijl de Spin — het arche­ty­pe van een weef­ster — haar web weeft, leert de AI haar te imi­te­ren, maar ook te inti­mi­de­ren. De Spin bezit name­lijk het laat­ste mys­te­rie der natuur, waar de AI nog geen vat op heeft: het spin­nen van spinnenzijde…

In Spindle bouwt Oona Libens een intri­caat uni­ver­sum op bestaan­de uit dra­den en aller­lei instru­men­ten uit de tex­tie­le sfeer als meta­foor om de digi­ta­le wereld te illu­stre­ren. Op scè­ne staat een groot weefgetouw/​primitieve com­pu­ter dat zowel beeld als geluid voort­brengt. Zoals in eer­der werk gebruikt ze zowel ver­ou­der­de als heden­daag­se pro­jec­tie­tech­nie­ken, scha­duw- en licht­ef­fec­ten om een efe­meer, tac­tiel en soms hape­rend uni­ver­sum te cre­ë­ren. Voor deze voor­stel­ling werk­te ze samen met muzi­kan­ten Jürgen De Blonde en Vica Pacheco.

Spindle is een zoek­tocht naar een nieuw nar­ra­tief rond digi­ta­le voor­uit­gang — een waar we als gebrui­kers con­tro­le over heb­ben en die in sym­bi­o­se staat met de natuur. Misschien kun­nen we leren van de weef­tech­niek en met name de traag­heid en com­plexi­teit ervan?