Sounding Lines luis­tert naar de echo van hoe de mens de zee­bo­dem van de Noordzee de afge­lo­pen 200 jaar heeft gevormd. Van de 19e eeuw­se stoom­sche­pen die nage­noeg alle wil­de oes­ter­ban­ken heb­ben weg­ge­vist tot de storm­loop op de olie- en gas­re­ser­ves in de 20e eeuw, met als resul­taat tien­tal­len off­sho­re boor­plat­for­men en vele kilo­me­ters aan pijp­lei­din­gen. In de komen­de decen­nia zul­len we hon­der­den off­sho­re wind­mo­lens en een heel net­werk van onder­zee­se elek­tri­ci­teits- (en ande­re) kabels aan­leg­gen, waar­door de zee­bo­dem voor een der­de keer in twee eeu­wen her­in­ge­richt wordt. Net als alle ruim­tes die de mens bewoont, heeft ze ook de Noordzee ver­an­derd en aan­ge­past aan haar behoeftes.

Stijn Demeulenaere reflec­teert over de ver­an­de­rin­gen in de Noordzee in het ver­le­den, heden en toe­komst. In een immersie­ve geluids­in­stal­la­tie ver­mengt hij de gelui­den van off­sho­re wind­mo­len­par­ken en opna­mes van de laatst over­ge­ble­ven oes­ter­ban­ken met ver­ge­ten zee­mans­lie­de­ren. Deze lie­de­ren, gezon­gen door een Oostends koor, beli­cha­men een tra­di­ti­o­ne­le ver­bin­te­nis met de zee. 

Sounding Lines kent meer­de­re vor­men, als een live set, een intie­me per­for­man­ce of een instal­la­tie. In een­der wel­ke vorm nodigt dit werk het publiek uit om te reflec­te­ren over hoe wij ons bewe­gen in een ruim­te zo ver­schil­lend aan de onze, hoe ver onze han­den rei­ken, hoe ver­we­ven onze samen­le­ving is met de zee, hoe com­plex dat even­wicht is, en waar ze zich­zelf zien in deze relatie.