Residenties

• 27.01 > 31.01.2025
• 06.01 > 18.01.2025

Het is 1968 en Katja Dreyers moe­der ont­vlucht haar thuis­land Tsjecho-Slowakije. Nadat de Sovjet-Unie haar geboor­te­land bruusk bin­nen­valt en zo een ein­de maakt aan de Praagse Lente, zoekt ze haar geluk in West-Duitsland. 

In haar prak­tijk spit Katja Dreyer naar het ver­le­den om zo ons gelaag­de heden beter te begrij­pen. Nu waagt ze zich voor het eerst aan haar moe­ders geschie­de­nis. Toch blijkt zich ver­hou­den tot haar Slowaakse en Slavische iden­ti­teit geen mak­ke­lij­ke opdracht. Haar moe­der kan (of wil?) zich immers niet alles her­in­ne­ren en boven­dien leer­de Dreyer nooit haar moe­ders taal. 

Gelukkig leert ze in haar zoek­tocht Peter Savel, een half Slovaakse, half Brusselse dan­ser, ken­nen. Als queer jon­ge­tje stuur­de zijn moe­der hem naar de Slovaakse volks­dans, om hem enigs­zins te ​‘regu­le­ren’. Vandaag geeft hij zijn ken­nis door aan Katja. Zijn taal, zijn dans, zijn han­den én voe­ten vor­men zo het por­taal naar haar eigen voor­ge­schie­de­nis. Samen schet­sen ze al deze paral­lel­le ver­haal­lij­nen die zich afspe­len tij­dens en na het ​‘soci­a­lis­me met een vrien­de­lijk gelaat’. In een col­la­ge­ach­ti­ge reeks van gedans­te en gespro­ken gedich­ten, blijft één vraag slui­me­ren: wat geven we door aan de vol­gen­de generatie?