Residenties

• 05.08 > 10.08.2024
• 17.06 > 22.06.2024

In Endgame Assembly ver­za­me­len toe­schou­wers zich in het the­a­ter om het ein­de te ervaren. 

Endgame Assembly heeft als doel kri­tisch te reflec­te­ren op en stel­ling te nemen tegen de heer­sen­de dis­cour­sen rond eco­lo­gie en iden­ti­teit. De dis­cus­sies over kli­maat­ver­an­de­ring en mas­sa­le uit­ster­ving en de belof­te van de apo­ca­lyps die zij gene­re­ren, zijn al min­stens twee decen­nia pro­mi­nent aan­we­zig in wes­ter­se aca­de­mi­sche en artis­tie­ke krin­gen, en door­drin­gen de main­stream cul­tu­re­le pro­duc­ties. Voorbeelden hier­van zijn films zoals Melancholia (Lars von Trier, 2011), al het werk van Roland Emmerich, en recen­te­lijk de Netflix-pro­duc­ties Don’t Look Up (2021) en Leave the World Behind (2023). Deze ver­ha­len ont­staan vaak uit rela­tief vei­li­ge omge­vin­gen en pre­sen­te­ren een enigs­zins een­dui­di­ge en gero­man­ti­seer­de visie op (toe­kom­sti­ge) ein­des. Andere cul­tu­ren heke­len deze bevoor­rech­te posi­tie en stel­len dat kolo­ni­sa­tie en de nasleep daar­van al apo­ca­lyp­ti­sche gebeur­te­nis­sen heb­ben bete­kend voor inheem­se en geko­lo­ni­seer­de vol­ke­ren. Redenen hier­voor zijn de ver­nie­ti­ging van inheem­se cul­tu­ren, eco­lo­gi­sche degra­da­tie, onge­lijk­he­den en soci­a­le onrecht­vaar­dig­he­den die een tota­le ver­woes­ting van hun werel­den ver­te­gen­woor­dig­den. Deze stem­men bena­druk­ken dat zij al in een post-apo­ca­lyp­ti­sche rea­li­teit leven en ver­oor­de­len de wes­ters-gerich­te nar­ra­tie­ven die moge­lijk niet vol­le­dig de geleef­de erva­rin­gen van diver­se gemeen­schap­pen weergeven.

Endgame Assembly ver­trekt van­uit deze ver­schil­len­de per­spec­tie­ven op de apo­ca­lyps. In plaats van een­vou­dig­weg deze dicho­to­mie te beves­ti­gen, pro­beert het ech­ter te reflec­te­ren op en nieu­we manie­ren te pro­du­ce­ren om de kloof te over­brug­gen en te zoe­ken naar de moge­lijk­heid van een gedeel­de hoop.